Η μαρτυρία τούτη γράφτηκε το 1968 στις διαδρομές του τραίνου Παρίσι-Στρασβούργο. Γράφτηκε ανάμεσα στις καταθέσεις-ανακρίσεις των νομομαθών της Επιτροπής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης.
    Γράφτηκε ανάμεσα σε συνεντεύξεις των ξένων εφημερίδων και τηλεοράσεων, που κείνο τον καιρό τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα κάλυπταν τις στήλες τους και προγράμματά τους…
    Γράφτηκε για ν’ απαντήσει στον αμερικάνο ανταποκριτή του New York Times γιατί, περνώντας μια τέτοια διαδικασία, το μόνο γιατρό που δεν χρειάζεται κανείς είναι ψυχίατρος!
    Γράφτηκε γιατί το πλαστό μου διαβατήριο, οι πεδιάδες της Αλσατίας δε μ’ έπειθαν ότι είχα φύγει από την Ελλάδα, από τη φυλακή, από την Ασφάλεια.
    Γιατί όντως οι νομομαθείς της Ευρώπης είχαν δίκιο να δυσπιστούν. Όταν δεν μπορείς να μεταφράσεις τη λέξη ταράτσα και απομόνωση σε άλλη γλώσσα δεν υπάρχει Prima Facie απόδειξη…
    Είναι φορτισμένο μ’ όλο τον συναισθηματισμό και την έκπληξη της εποχής. Πολλά γεγονότα έχουν αποκρυβεί και πολλά πρόσωπα δεν αναφέρονται. Ονόματα αλλάζουν και πράξεις τους υψηλές αποσιωπούνται. Όμως κείνο τον καιρό δεν επέτρεπα στον εαυτό μου ούτε να σκεφτεί γεγονότα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν την Ασφάλεια σε συμπεράσματα.
    Τώρα δεν μπορώ ούτε ν’ αλλάξω ούτε να προστέσω τίποτα.
    Είναι μισοτελειωμένο ακόμα, γιατί βασικά η μαρτυρία σταματάει στην απομόνωση. Δεν είχα το κουράγιο να καταγράψω μια άλλη εμπειρία που με σημάδεψε. Στο τέταρτο πάτωμα και στη φυλακή με τις άλλες συγκρατούμενες. Εκεί όπου οι νόμοι των ανθρώπινων σχέσεων μεταβάλλονται, οι συγκρούσεις πολλαπλασιάζονται και σ’ άλλα επίπεδα, η μνήμη γίνεται πιο οδυνηρή και η κρίση δεν είναι τόσο καθαρή.
    Σήμερα σε μια Ελλάδα τόσο τραυματισμένη, τόσο σοφή και τόσο πλούσια, το βιβλίο τούτο δεν έχει να προστέσει τίποτα. Όμως βγήκε Ιταλικά και Δανέζικα. Και αυτός είναι ο λόγος που σήμερα βλέπει το φως στον Ελληνικό χώρο. Είναι μια προσωπική μου οφειλή.
    Γιατί, στον τόπο μου δεν έχω να κρύψω τίποτα.

Αθήνα, Απρίλης 1975