Με αφορμή τα γεγονότα που προκλήθηκαν σε βάρος μας, εκ μέρους των Τούρκων, στις ελληνικές βραχονησίδες Ίμια (30.1.1996) και με την προτροπή της ανηψιάς μου, της όμορφης Χριστίνας Σιναπλίδου-Καφετζούλη, αποφάσισα να γράψω σε βιβλίο τις αναμνήσεις μου, από την παιδική και νεανική μου ηλικία, αποτίοντας έναν ελάχιστο φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στους σεβαστούς και βασανισμένους γονείς μου, που ανάλωσαν όλη τους σχεδόν τη ζωή, εργαζόμενοι νυχθημερόν, για να εξασφαλίσουν, σε μας τα παιδιά τους, ένα καλύτερο μέλλον.
    Επίσης, χάριν όλων εκείνων που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε κάποια άγνωστη γωνιά του αιματοβαμμένου Πόντου, αλλά και των προσφύγων της Μικράς Ασίας που έζησαν εδώ, όπως οι δικοί μου, με τη θύμησή τους γαντζωμένη πάντοτε εκεί, στις χαμένες, αλλά αλησμόνητες πατρίδες.
    Είναι το χρονικό μιας εποχής που έφυγε, αφήνοντας πίσω της έργο δημιουργικό, αλλά και ανθρώπινα συντρίμμια.
    Θεώρησα ακόμη σκόπιμο να συμπεριλάβω στο έργο μου λαογραφικά στοιχεία του Πόντου και της Θεσσαλίας, αλλά και αληθινές ιστορίες, που διαδραματίστηκαν εδώ κατά τη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου, γιατί πιστεύω ότι οι νεότεροι έχουν ανάγκη να πληροφορηθούν τα γεγονότα από ανθρώπους που τα έζησαν.
    Επιπρόσθετα, ελπίζω ότι, αρκετοί από τους αναγνώστες, θα βρουν στις σελίδες αυτού του βιβλίου κάτι από τον εαυτό τους, τα δικά τους βιώματα, κάτι από τα νιάτα τους, που είναι, όπως και να το κάνουμε, τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας…
 

Αγία Παρασκευή Αττικής 12.2.1996