Ο τέταρτος τόμος συμπληρώνει τη συλλογή Ο κοινός λόγος, με υλικό ανόμοιο από διάφορες εποχές. Η αφήγηση ωστόσο πιστεύω παραμένει μέσο εκφραστικό σταθερό και παραστατικό. Για οποιοδήποτε θέμα. Είτε θυμάται ο γιαννιώτης παλιός κυρατζής ό,τι έφαγε σε κάθε χάνι και πόσα πλήρωσε, είτε με τις ερωτικές ατυχίες ενός σύγχρονου νέου, εικονίζεται πειστικά κόσμος και υπόκοσμος.
    Κατοχή – Αντίσταση και τα κατοπινά πιστεύω επίσης ότι έχουν θέση μια για πάντα όπου γίνεται λόγος για σύγχρονη Ελλάδα. Εξάλλου κι η πιο τυχαία εξιστόρηση, μια παράνομη συνεδρίαση σε κάποια γειτονιά, επισημαίνει τη ζωντανή συμμετοχή, εκείνο το απόθεμα της αντοχής του που πρόσφερε τόσος άμαχος ρημαγμένος λαός με το κάλεσμα της αριστερής πολιτικής πρωτοπορίας, ολοκλήρωσε το νόημα της Αντίστασης στην υποδούλωση και στο ναζισμό.
    Η ανωνυμία συνεχίστηκε, την προτιμούν οι περισσότεροι αφηγητές. Τα είχαμε πει εξαρχής άλλωστε, η γνησιότητα είναι ιδιότητα σύνθετη, ένα όνομα δε φτάνει να την εγγυηθεί. Εξαίρεση έγινε για λίγους τιμημένους νεκρούς.