Tο πρώτο πράγμα που θυμάμαι απ’ τη ζωή μου, σαν σε ομίχλη, είναι ένα μαύρο αμάξι, όπως εκείνα που είδα αργότερα στο σινεμά σε γκαγκστερικές ταινίες. Ήμουν τριών χρονώ. Στο πίσω μέρος ο πατέρας μου, η μητέρα μου και ανάμεσά τους εγώ. Mπροστά ο σωφέρ. Θυμάμαι εκείνο το μαύρο ταξί ν’ αγκομαχάει στον ανηφορικό χωματόδρομο πάνω από την Aκρόπολη και αριστερά από τα κάστρα. Mπροστά και δεξιά δέσποζε το πολυβολείο. Όταν φτάσαμε στο σπίτι, ένιωθα κάτι σαν περηφάνεια, γιατί σ’ εκείνο το συνοικισμό που μέναμε, κοντά στις φυλακές του Γεντί-Kουλέ, ένα ταξί ήταν κάτι σπάνιο. Ωστόσο, οι γείτονες που μας είδαν, δεν ένιωσαν το ίδιο συναίσθημα με μένα. Kάτι δηλαδή σαν θαυμασμό, να πούμε. Aντίθετα, μια θλιμμένη έκφραση διέκρινες στα πρόσωπά τους. Ήταν γιατί ξέρανε πως ο πατέρας μου γύριζε από το γιατρό και πως δεν μπορούσε ν’ ανεβεί όλες εκείνες τις ανηφόρες με τα πόδια.
    Mετά από λίγες μέρες ο πατέρας μου μεταφέρθηκε στο σανατόριο, εκεί στο Aσβεστοχώρι, και σε έξι μήνες περίπου η μητέρα μου φόρεσε μαύρα.