Με σάλτα και ταχύτητα βολίδας καβαλάμε και προσπερνούμε αυχένες κι απότομα βράχια στη Μπάρα, στο Κάμενικ Γκόγιο, στους Χιονάδες, στη Γράμοστα. Κατρακυλούμε στις σάρες. Βγαίνουμε από βαθιές χαράδρες, που είχαμε πάρει για να οδηγηθούμε έξω απ’ τον ελληνικό χώρο.
    Ένα μικρό σάλτο ακόμα και, να!
    Βρισκόμαστε σε ξένη γη.
    Πατούμε στο έδαφος της Αλβανίας…
    Καμιά σκοπιά να μας εμποδίσει…
    Κανένας έλεγχος… διαβατηρίων.
    Και πόσο όμοια με τη δική μας είναι η ξένη αυτή γη.
    Τι συνέχεια στο τοπίο!
    Έτσι μοιάζουν όλες οι χώρες;
    Διαφύγαμε, λοιπόν;
    Γλιτώσαμε;
    Δεν το ’χαμε, καν, καταλάβει.