Στον πόλεμο, όταν ο ένας απ’ τους αντιπάλους αραιώνει τα πυρά, ο άλλος, ώσπου να εξακριβώσει τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά του λόφου, συνεχίζει να παραμένει σε πλήρη ετοιμότητα για ν’ αντιμετωπίσει κάθε ενδεχόμενο –ελιγμό, πλευροκόπημα, πιθανή, νέα επίθεση. Τις λίγες εκείνες μέρες, πριν τις 29 Αυγούστου 1949, τέτοια διλήμματα δεν απασχόλησαν τον κυβερνητικό στρατό, που μάχονταν στο Γράμμο. Όλα τού ήταν καθαρά και κατάδηλα: οι αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού απαγκιστρώνονταν από τις θέσεις τους. Τα πυρά τους αραίωναν, ώσπου τελικά εσίγησαν.
    Φανερό, πως ύστερα απ’ την εκδίωξή τους απ’ το Βίτσι και τις αναπλήρωτες απώλειές τους, υποχωρούσαν, τώρα, και από το Γράμμο, εγκατέλειπαν την αναμέτρηση. Και ο κυβερνητικός στρατός, όσο το μπορούσε, τέθηκε σε καταδίωξή μας. Τα τμήματα των Ορεινών Καταδρομών έπιαναν τις θέσεις που εγκαταλείπαμε, το πυροβολικό βομβάρδιζε τις διαβάσεις, ενώ τ’ αεροπλάνα, βουτώντας στις βαθιές χαράδρες ή διαγράφοντας κύκλους πάνω από τις πανύψηλες βουνοκορφές, συνέλεγαν ενδείξεις για την πιθανή κατεύθυνση της διαφυγής μας.
    Αν παρ’ όλα αυτά ο κυβερνητικός στρατός δεν κατάφερε, τελικά, ν’ αποκόψει τις διαβάσεις υποχώρησης του Δημοκρατικού Στρατού, να εγκλωβίσει και να αιχμαλωτίσει μεγάλα τμήματά του ή και να εμποδίσει τη διαφυγή του κύριου όγκου των δυνάμεών του, αυτό δεν οφείλεται μόνο σε δική του ανεπάρκεια.