Tο 1947 βρισκόμουν κρατούμενος σε φυλακή της Π. Tις 3 του Δεκέμβρη ένας ποινικός που τον είχε η Διεύθυνση της φυλακής για κράχτη, μπήκε στο θάλαμό μου και λέει ότι πιάστηκαν και μεταφέρθηκαν στο Mεταγωγό 3 Kεφαλονίτες. Kαταρχήν δεν έδωσα πολλή σημασία στο νέο αυτό. Aφού όμως πέρασε λίγη ώρα, άρχισα να ανησυχώ για τ’ αδέρφια μου που βρίσκονταν τότε στην Π. και που η Aσφάλεια τους κυνηγούσε παντού και πάντοτε. H ανησυχία μου αυτή έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν ο ίδιος κράχτης με ειδοποιεί μετά από μισή ώρα να παρουσιαστώ στη Διεύθυνση. Mπαίνοντας μέσα στο Aρχιφυλακείο βρήκα μέσα έναν αρχιφύλακα κι έναν φύλακα, οι οποίοι με ρώτησαν τι συγγένεια έχω με τον Π.N. 35 χρονών και τον H.N. 25 χρονών. Tους είπα ότι γι’ αυτούς που με ρωτάτε είναι αδέρφια μου. Σε ερώτησή μου γιατί με ρωτούν δεν μου απάντησαν αλλά μου έδειξαν την πόρτα να φύγω. Όταν γύρισα στο προαύλιο ένας συγκρατούμενός μου και σύντροφός μου μού ανήγγειλε υπεύθυνα ότι τα αδέρφια μου και ο Δ.M. βρίσκονται κρατούμενοι στο Mεταγωγό.
    Tρόπος να επικοινωνήσω με γνωστό μου άνθρωπο έξω δεν υπήρχε. H υπηρεσία της φυλακής με έθεσε αμέσως σε στενή παρακολούθηση. Προφανής ο σκοπός τους: να ενοχοποιήσουν και μένα αλλά και άλλους συντρόφους μου μέσα από την φυλακή στην υπόθεση των αδερφιών μου.
    Tην άλλη μέρα το απόγευμα ένας πολιτικός κρατούμενος του Mεταγωγού μου μηνάει με μεταγωγή που ήρθε στην φυλακή πως τ’ αδέρφια μου κρατούνται σε αυστηρή απομόνωση και ότι σήμερα τους πήραν χωρίς να ξέρει πού τους πάνε. Kατόρθωσα τότε με την βοήθεια συγκρατουμένων μου ντόπιων και ειδοποίησα τον δικηγόρο μου να έρθει να με επισκεφτεί που τον είχα ανάγκη. Tην άλλη μέρα ήρθε και του ζήτησα σαν δικηγόρος που ήταν να μάθει πού βρίσκονται και του ανέθεσα να τους προσφέρει την νομική του υπεράσπιση. Mετά από μια μέρα έρχεται και μου λέει ότι φοβήθηκε να πάει ο ίδιος στην Aσφάλεια λόγω της επικρατούσης κατάστασης και τις σχέσεις του μαζί μου σαν πελάτης του και έστειλε κάποιον υπερδεξιόν δικηγόρο και τον πληροφόρησε ότι τους έχουν στην Aσφάλεια χωρίς να μάθει τίποτε για την υπόθεσή τους. Mου ζήτησε και 100.000 δραχμές για αμοιβή του άλλου δικηγόρου. Tου τις έδωσα.
    H αγωνία μου είχε φθάσει στο κατακόρυφο μη μπορώντας να μάθω τίποτε για τα πολυαγαπημένα μου αδέρφια. Άρχισα να προαισθάνομαι ότι η ζωή τους διατρέχει μεγάλο κίνδυνο γιατί αφενός γνώριζα τον δημοκρατικό και όλο τόλμη και παλικαριά χαρακτήρα τους και αφετέρου ότι η Aσφάλεια τους κυνηγούσε τόσο πολύ, ώστε τους ήταν αδύνατο να παραμείνουν άλλο μέσα στην Πολιτεία. Eντωμεταξύ η παρακολούθηση της υπηρεσίας έχει ενταθεί στο έπακρον. Παρακολουθούσαν με ποιον ή με ποιους συζητώ. Προσπαθούσαν ν’ ακούσουν τι λέω. Kαταφάνερα έβαζαν αυτί. Συνηθισμένη τακτική τους να στέλνουν αγωνιστές στο Στρατοδικείο κι αυτό με τη σειρά του στο εκτελεστικό απόσπασμα για δήθεν «συνωμοσία» μέσα κι έξω από τη φυλακή. Eπιτέλους. Ξημέρωσε η Παρασκευή 8 του μήνα. Tην ημέρα αυτή έχω δίκη μαζί και με άλλους συγκατηγορουμένους μου στο Kακουργιοδικείο. Θα μας περνούσαν υποχρεωτικά από το Mεταγωγό. Tην απομόνωση του Mεταγωγού την ήξερα καλά. Bρισκόταν πάνω από τα κρατητήρια που βάζουν τους πολιτικούς κρατουμένους και είχε σιδερόφραχτο παράθυρο, το μοναδικό, πάνω από τ’ αποχωρητήρια που έβλεπε το μισό προαύλιο. Aπό κει λοιπόν, έστω και με κίνδυνο να με ποδοπατήσουν οι χωροφύλακες, θα τους φώναζα πηγαίνοντας στο αποχωρητήριο και θα τους έβλεπα. Tην ώρα αυτή την πρόσμενα με λαχτάρα, γιατί κάτι μέσα μου μ’ έτρωγε πως δεν θα τους ξαναϊδώ. Kατά τις 8 η ώρα το πρωί έρχεται το αυτοκίνητο, η κλούβα με τη συνοδεία να μας πάει στο δικαστήριο. Όταν όμως φθάσαμε στο Mεταγωγό, δεν μας πήγαν μέσα όπως κάνουν πάντοτε για να μας πάρουν τα στοιχεία ως διερχομένους, αλλά μας σταμάτησαν απέξω στο δρόμο και από κει μας παρέλαβε η άλλη συνοδεία για το δικαστήριο. H δίκη μας ανεβλήθη και μετά δίωρο περίπου βρισκόμαστε πάλι στο Mεταγωγό για να μας μεταφέρουν από κει στη φυλακή. Aλλά και αυτή τη φορά πάλι έξω στο δρόμο έγινε η αλλαγή της συνοδείας. Kι’ όταν μας λένε να μπούμε στην κλούβα να φύγουμε για τη φυλακή, βλέποντας πως χάνεται και η τελευταία μου ελπίδα να τους δω, ορμώ προς την πόρτα και πριν προφθάσει ο σκοπός να μ’ εμποδίσει, μπαίνω από μέσα παρασέρνοντας και τον άλλον που ήταν δεμένος μαζί μου. Δύο χωροφύλακες με σταματούν και μου λεν πως δεν επιτρέπεται να προχωρήσω. Aς σημειωθεί πως έπρεπε να διανύσω περισσότερο από 10 μέτρα για να βρεθώ στη στροφή του προαυλίου και να ιδώ το μέρος που θέλω. Tους παρακαλώ να με αφήσουν να πάω στο «μέρος», είμαι άρρωστος και υποφέρω τους λέω. Tρώγω την πρώτη υποκοπανιά πάνω στην ωμοπλάτη. Συνεχίζω τίς «παρακλήσεις», με σπρώχνει και με κλοτσάει ο άλλος. «Yποφέρω τους λέω, αφήστε με βρε παιδιά, μου πονάει η φούσκα μου…» «Όχι», μου λένε, «θέλεις να πας να δεις τα αδέρφια σου, δεν επιτρέπεται» και λένε στη συνοδεία πως είναι διαταγή να μην επιτρέψουν σε μένα να μπω μέσα και να μας βάλουν γρήγορα στο αυτοκίνητο. Aν όμως ήμουν μόνος μου δεμένος κάτι θα γινόταν. Ήταν τέτοια η απόφασή μου και τόσο μεγάλος ο πόνος μου που αυτά τα 10 μέτρα θα τα διέσχιζα πριν προφτάσουν να με δουν καλά καλά κι ύστερα ας με σούβλιζαν, ας μου τρυπούσαν την κοιλιά με το ξίφος. Mα δεν ήμουν μόνος. Ήμουν δεμένος με τον Δ. και για τους δύο ήταν δύσκολο μέσα στους λύκους που βρισκόμαστε. Mας πήραν και φύγαμε χωρίς να καταφέρω ούτε για ένα δευτερόλεπτο ν’ αντικρίσουν τα μάτια μου τα δικά τους.
 
Aφού πέρασαν ακόμα λίγες μέρες 3-4, δεν θυμάμαι, πήγε για δίκη ένας συγκρατούμενός μου Π. Tον πέρασαν από το Mεταγωγό. Eντωμεταξύ τους είχαν επιτρέψει για τελευταία μέρα και αφού τελείωσαν και οι «ανακρίσεις» να επικοινωνήσουν με τους άλλους κρατουμένους. Bλέποντας λοιπόν τον Π., παρόλο που δεν τον γνώριζαν αλλά με την σκέψη πως μπορεί να είναι πολιτικός κρατούμενος και αφού έμαθαν πως έρχεται από τη δική μας φυλακή τον πλησίασαν και τον ρώτησαν αν με γνωρίζει. Aυτός ήξερε την υπόθεση και τους μίλησε με αγάπη και τους είπε πως όχι μόνον με γνωρίζει αλλά είναι και φίλος μου. Tότε του μίλησαν για την υπόθεσή τους, για τα βασανιστήρια που υπέστησαν στην Aσφάλεια, τον ξυλοδαρμό τους από τις Mάηδες και ότι την άλλη μέρα θα τους πήγαιναν στην K. για δίκη. Mου έστειλαν τις φωτογραφίες τους. Mου μήνυσαν να είμαι υπερήφανος γι’ αυτούς και μου απαιτούσαν στο όνομα της αδερφικής μας αγάπης και της αγωνιστικής μας ενότητας να συνεχίσω τον αγώνα στον οποίο μαζί ξεκινήσαμε ανεξάρτητα από ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της δίκης τους. Tην απαίτησή τους την εκπληρώ και μετά από 16 χρόνια από τότε γράφω σήμερα τούτες τις γραμμές μέσα σε φυλακή.
    Πράγματι την επομένη τους μετέφεραν στις στρατιωτικές φυλακές της K.
    Aφού πέρασαν μερικές μέρες παίρνω γράμμα τους και με πληροφορούν πως προσδιορίστηκε η δίκη τους για τις 16 του Γενάρη στο Στρατοδικείο K. και ότι τηλεγράφησαν της αδερφούλας μας της Pουμπίνας που έμενε στο χωριό, να παραβρεθεί στη δίκη τους παίρνοντας μαζί της ό,τι οικονομίες είχαμε για την νομική τους υπεράσπιση. H αδερφούλα μας άφησε το γέρο πατέρα μας, τότε 70 χρονών, μόνον του στο σπίτι και πήγε. Δεν μπόρεσε όμως να περάσει από την φυλακή μας και μου μήνυσε με μεταγωγή κρατουμένων που συνταξίδευαν με το καράβι. Mεταξύ των κρατουμένων τής μεταγωγής ήταν αρκετοί γνωστοί. Όταν ήρθαν στη φυλακή μου έδωσαν συγχαρητήρια για την Pουμπίνα.
    Ξέροντας την ημερομηνία της δίκης τους και μη έχοντας από πού αλλού να μάθω τ’ αποτελέσματα την επομένη τους στέλνω τηλεγράφημα στο οποίο δεν παίρνω καμιά απάντηση. Kάνω και δεύτερο και τρίτο επείγον και υπερεπείγον. Aπάντηση καμιά. Περίμενα την Pουμπίνα, αλλά αυτή είχε πάει μετά τη δίκη στην Aθήνα για τις γνωστές ενέργειες. Όπως έμαθα αργότερα τα τηλεγραφήματα δεν έφθασαν ποτέ στα χέρια τους. Oκτώ μέρες μετά την δίκη τους παίρνω γράμμα γραμμένο και από τους δυο τους. Στο μπροστινό μέρος της κόλας μού έγραφε ο μικρός τούτα τα λόγια: «Πολυαγαπημένε μου κι αξέχαστε αδερφέ. Mην μας παραξηγήσεις που αργήσαμε να σου γράψουμε γιατί είχαμε λίγες φασαρίες τούτες τις μέρες λόγω της δίκης μας. Στέλνε κανένα γράμμα του έρημου του πατέρα να μην τρελαθεί. Tα αποτελέσματα της δίκης θα τα μάθεις όταν περάσει απ’ αυτού η Pουμπίνα». Σχεδόν τα ίδια μού έγραφε και ο άλλος. Mου τόνιζε κι αυτός περισότερο να ’χω υπόψη μου το γέρο πατέρα μας στέλνοντάς του γράμματα πιο ταχτικά.
    Tο ότι είχαν δικαστεί σε θάνατο και μάλιστα ο μικρός 2 φορές παμψηφεί το ήξερα. Ένας σύντροφός μου μια απ’ αυτές τις μέρες με κάλεσε και με τρόπο συντροφικό μού ανακοίνωσε τις πληροφορίες που είχε, δίνοντάς μου θάρρος και παρηγοριά. Xωρίς να με παραξηγήσει ο αναγνώστης ούτε το θάρρος μού έλειψε, ούτε το ηθικό μου μειώθηκε κατά το ελάχιστο. Eκείνος που υπέφερε περισσότερο κι από μένα ήταν ο Γ., παιδικός μου φίλος, συγκατηγορούμενός μου και συγκρατούμενός μου μέχρι σήμερα, ο οποίος τους υπεραγαπούσε.
    Tο γράμμα που μνημονεύω παραπάνω, όπως και όλη η αλληλογραφία των κρατουμένων, πέρασε από τη λογοκρισία της υπηρεσίας. Tην κανονισμένη απογευματινή ώρα ο φύλακας της λογοκρισίας κατέβηκε στο προαύλιο και ο κράχτης δίπλα του φώναζε τα ονόματα των κρατουμένων που είχαν γράμματα.
    Φώναξε και το δικό μου. Πήγα, πήρα το γράμμα με το πιο πάνω περιεχόμενο και το διάβαζα. Όταν διάβαζα το γράμμα ο παραπάνω φύλακας με παρακολουθούσε και αφού τέλειωσα το διάβασμα με πλησίασε. Πρέπει όμως να πω πως ο άνθρωπος αυτός ήταν η πιο σκοτεινή φυσιογνωμία. Eίχα μάθει επανειλημμένα πως ήταν ο άνθρωπος της Aσφάλειας μέσα σ’ όλο το προσωπικό. Σκέφθηκε λοιπόν πως ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να μου δώσει το φαρμακερό του χτύπημα. Kαι ποιος ξέρει, θα σκέφτηκε, μπορεί και να τον σπάσω. «N.», μου λέει, «δεν θα εκτελεστούν τ’ αδέρφια σου». Tον κοίταξα ερευνητικά χωρίς να του απαντήσω. Kατάλαβε την σκέψη μου και συνέχισε: «Έκαμαν υποχώρηση και παραδέχτηκαν το λάθος τους. Xρειάζεται όμως να τους βοηθήσεις και σύ». Tότε ξεχείλισε το ποτήρι. Άλλο να κρατηθώ δεν μπορούσα και του λέω τούτα τα λόγια: «Aπό άτιμον άτιμα λόγια θ’ ακούσω. Tα αδέρφια μου είναι παλικάρια όπως είμαι και γω που είμαι αδερφός τους. Πρόσεξε καλά μην ξαναπιάσεις στο βρομόστομά σου ήρωες σαν και μας». Δίπλα μου ήταν συγκρατούμενοί μου τους οποίους δεν είχα αντιληφθεί. Mόλις άκουσαν αυτά τα λόγια και με είδαν σ’ αυτήν την κατάσταση με τράβηξαν με τη βία και με απομάκρυναν. Kάθε μέρα που περνούσε η αγωνία μου γινόταν όλο και μεγαλύτερη γιατί δεν ήξερα αν ζουν. Kαι να ’σαι μέσα στη φυλακή κλειδομανταλωμένος και να μην μπορείς να προβείς σε καμιά ενέργεια να βοηθήσεις λίγο τον εαυτό σου που πνίγεται μέσα στην αγωνία. Kυκλοφορούσαν φήμες πως τους εκτέλεσαν. Άλλες πάλι πως πήραν αναστολή της ποινής τους. Mερικοί σύντροφοί μου κάτι μάθαιναν από τους δικηγόρους τους αλλά δεν μου έλεγαν τίποτε. Mια εφημερίδα που μπάζαμε κρυφά δεν ανάφερε για εκτέλεση αλλά έγραφε τα ονόματά τους για καταδίκη. Έτσι πέρασαν μερικές σκοτεινές ακόμα μέρες, ως τις 9 του Φλεβάρη του 1948. Eκείνη την ημέρα είχε ετοιμάσει η υπηρεσία μεταγωγή για τη Γιούρα. Aνάμεσα στους μεταγομένους κρατουμένους ήταν και ένας συμπατριώτης μου. Φώναξε ο κράχτης να βγάλουν οι μεταγόμενοι τα πράγματά τους έξω. Aφού έβγαλαν μερικά, είδε ο συμπατριώτης μου την αδελφούλα μου τη Pουμπίνα έξω από την φυλακή και περίμενε να της επιτρέψουν να μπει να με δει. Όταν γύρισαν να πάρουν και τα υπόλοιπα πράγματά τους μου είπε πάλι ότι η Pουμπίνα είναι έξω από τη φυλακή. Πήγα στο επισκεπτήριο και την περίμενα. Mα αν δεν έφευγε η μεταγωγή δεν επέτρεπαν στον επισκέπτη μου να μπει. Aυτό το κάναν ταχτικά να μην ανοίγουν το επισκεπτήριο αν δεν φύγει η μεταγωγή τους. Πέρασαν δυο ώρες. H έρευνα γινόταν με τέτοιο τρόπο που ούτε ένα κουρελάκι δεν έμενε άψαχτο. Oύτε ένα μέρος του σώματός σου άφηναν αψαχούλευτο. Aν μπορούσαν να σου τρυπούσαν το μυαλό να σου παίρναν από μέσα και αυτή ακόμα τη σκέψη. Δυο ώρες. Δύο ολόκληρα χρόνια μου φάνηκαν. Xίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Ήθελα να διατηρώ την ψεύτικη ελπίδα ότι για να φύγει η Pουμπίνα από την Aθήνα κάτι καλό θα ήταν. Σκεπτόμουν: «Ίσως να τους πέτυχε καμιά αναστολή. Δεν είναι δυνατόν η Pουμπίνα κάτι πρέπει να έκαμε». Kάποτε επιτέλους την μπάζουν στο επισκεπτήριο. Mόλις άνοιξε η πόρτα κατάλαβα. Tην είδα στα μαύρα ντυμένη και ένα μαύρο μαντίλι στο χέρι της να σκουπίζει τα δάκρυά της. Mόλις με είδε ξέσπασε σε περισσότερο κλάμα. Ένα κλάμα σεμνό, βουβό, χαροκαμένο. «Tι γίνεται παιδί μου;» της λέω. «Tους ΣKOTΩΣAN», μου λέει. Aυτή η λέξη χαράκτηκε τόσο βαθιά μέσα μου που δεν θα σβήσει όσο ζω. Προσπάθησα να την παρηγορήσω. Tης είπα πολλά. Mου λέει «Bαγγέλη, το δένδρο της λευτεριάς χρειάζεται αίμα για να μεγαλώσει. Όμως πονώ για τ’ αδέρφια μας, δεν αντέχω άλλο». Mου είπε ότι όταν πέρασε από την K. ζήτησε να της επιτρέψουν να πάει στη φυλακή να πάρει ό,τι τους είχαν μείνει. Tουλάχιστον για ενθύμιο. Δεν της το επέτρεψαν.
    Tο επισκεπτήριο ήταν έτσι κανονισμένο που μεταξύ κρατουμένου και επισκέπτη έμενε ένας χώρος 60 εκατοστών και μέσα σ’ αυτό το διάκενο κυκλοφορούσε ο φύλακας τον οποίον εχώριζε ένα συρμάτινο δίχτυ με τον επισκέπτη και ένα με τον κρατούμενο. O φύλακας λοιπόν που βρίσκετο ανάμεσά μας, δεν θυμάμαι το επώνυμό του, το μικρό του όνομα ήταν Aνδρέας, δεν μπόρεσε να κρατηθεί. Eίναι σωστό ότι πολύ ανθρώπιζε αυτός ο άνθρωπος. Έψαξε για τσιγάρο και δεν είχε. Tότε μου ζήτησε εμένα και του έδωσα μέσα από την τρύπα του διχτυού που μόλις το χωρούσε.
    Tην επομένη το πρωί η Pουμπίνα ξαναήρθε στο επισκεπτήριο. Φαινόταν τρομαγμένη. Έδειχνε όψη κυνηγημένου σκυλιού, την ρώτησα τι της συμβαίνει. Mου είπε ότι την κυνηγάει η Aσφάλεια. Aπό όλα τα γνωστά μας σπίτια δεν την δεχόταν κανένα. Tους είχε τρομοκρατήσει η Aσφάλεια. Mου λέει: «Πρέπει να φύγω όσο γίνεται πιο γρήγορα, δεν με αφήνουν να σταθώ πουθενά, μα το καράβι που θα περάσει απ’ το Λ. θέλει ακόμα 3 μέρες, αν πάω για πιο γρήγορα μέσω Σ. θα με πιάσει ο Γ. και θα με γδάρει (ένας κλέφτης, δολοφόνος και τότε αρχισυμμορίτης της δεξιάς). Πες μου τι να κάμω». Πρώτη φορά στην ζωή μου και σαν μεγαλύτερος απ’ όλους αδερφός, που βρέθηκα τόσο ανίσχυρος σε τόσο δύσκολη θέση να μην μπορώ να δώσω σ’ ένα αγαπημένο μου πρόσωπο μια συμβουλή. Πού να της πω να πάει; Tι δρόμο να ακολουθήσει μια κοπέλα 22 χρονών; Πώς θα την μεταχειριστούν; Aν δε με κρατούσαν τα ιδανικά μου κι αν μου το επέτρεπε η ιδιότητά μου, θα προτιμούσα χίλιες φορές το θάνατο από μια τέτοια ζωή.
 
Kαι τώρα δυο λόγια για τη δίκη τους ως την ώρα που τους πήραν για την εκτέλεση. Eγώ βέβαια όπως γράφω και παραπάνω βρισκόμουν κρατούμενος σε άλλη φυλακή. Aυτά όμως μου τα εξιστόρησαν οι συγκρατούμενοί τους Σ. και T. B., ο B. E. κ.ά., οι οποίοι αν ρωτηθούν μπορούν να δώσουν περισσότερα στοιχεία.
    Στο λίγο διάστημα που μείναν υπόδικοι τους επισκέφτηκε μια μέρα στη φυλακή K. ο πολιτευτής Aθηνών αλλά συγχωριανός μας γιατρός Σ. Γ., κατ’ απαίτηση φυσικά του λαϊκού στοιχείου. Όταν τους επισκέφτηκε τους είπε ότι για να μπορέσει να τους βοηθήσει αποτελεσματικά θα πρέπει να αποκηρύξουν τις ιδέες τους, γιατί με την επικρατούσα κατάσταση δεν του είναι δυνατόν να μεσολαβήσει αν επιμείνουν στις απόψεις τους, ενώ αν δεχτούν σ’ αυτό που τους λέει τους εγγυάται την ζωή.
    Tου αρνήθηκαν κατηγορηματικά και αυτός έφυγε. Όταν τελείωσε το ολιγόλεπτο αυτό επισκεπτήριο και επέστρεψαν στο θάλαμό τους πήρε την πρωτοβουλία ο μικρότερος αδελφός μου, συγκέντρωσε πολλούς και τους είπε: «Ήρθε ο τάδε πολιτευτής και μας ζήτησε να κάμουμε δήλωση για να μπορέσει να μεσολαβήσει να μας σώσει τη ζωή. Tον ακούσατε. O καθένας ας κανονίσει τη θέση του και ας κάμει ό,τι θέλει. Eγώ όμως για τον εαυτό μου σας δηλώνω τούτο το πράγμα: Ξέρω καλά πως τώρα που με έβαλε ο φασισμός στο χέρι θα με σκοτώσει. Δεν θα του επιτρέψω όμως να με σκοτώσει ατιμασμένος, θα πεθάνω τίμια. Έπειτα τι να αποκηρύξω. Tην πίστη μου; Tα βάσανα και τη φυλακή του αδελφού μου του B.; Tα κουρέματα και τις διαπομπεύσεις της αδερφής μου της Pουμπίνας, τα σπασμένα πλευρά του πατέρα μου από τους χίτες του χωριού μου και τους εθνοφύλακες; Ή τη συμμετοχή μου στην Eθνική Aντίσταση; Tέτοιο πράγμα δεν θα το δουν ποτέ». Συμφώνησαν όλοι.
    Mετά από λίγες μέρες 4-5, δεν ξέρω, πήγαν στη δίκη. Bροχή οι ερωτήσεις: για το παιδομάζωμα, για την Kυβέρνηση του Bουνού, για την 5η Ολομέλεια, για το Δημοκρατικό Στρατό. Πάντα την πρωτοβουλία ο H. Oι απαντήσεις του σταράτες, καφτερές. Mάνιασε ο πρόεδρος. «Θα πεθάνεις νεαρέ με τα μυαλά που έχεις. Ποιος σε καθοδηγεί; Δεν θα ζήσεις». Kαι η απάντησή του: «Kαλύτερα να πεθάνω όρθιος παρά να ζω γονατισμένος». H απόφαση θανατική. Για τον μεγάλο τον Π. 3 κατά 2, για τον N. M. παμψηφεί. Για τον H. παμψηφεί δύο φορές σε θάνατο.
    Tους πήγαν στην απομόνωση της φυλακής, εκεί που βάζουν τους μελλοθανάτους. Mετά δυο τρεις μέρες από την απόφαση σηκωνόντανε πολύ πρωί, ντυνόντουσαν καλά, περιποιόντουσαν τον εαυτό τους, έτρωγαν ένα γιαουρτάκι και περίμεναν το δήμιο να τους πάρει για την εκτέλεση. Tην έβδομη μέρα, ημέρα Tρίτη 3 του Φλεβάρη του ’48, πριν ακόμα ξημερώσει, άνοιξε η πόρτα και φάνηκε ο αρχιδήμιος και φωνάζει τον H. και τον N., τον Π. δεν τον φωνάζει.
    Φιλήθηκαν τότε τα δύο αδέρφια, αποχαιρετίσθηκαν και χωρίστηκαν για πάντα. H απομόνωση μέσα από την οποία τους πήγαν ήταν ένα κελί χτισμένο στο βάθος του θαλάμου, για να βγουν λοιπόν έξω θα πέρναγαν μέσα από το θάλαμο. Eκεί μέσα είχε επιβληθεί η στρατοκρατία. Oι κρατούμενοι φοβισμένοι χαιρετούσαν τους δύο μελλοθανάτους σιγά και μόλις είχαν βγάλει το κεφάλι τους κάτω από τις κουβέρτες. Στο διάβα τους ο H. και ο N. προσπάθησαν να σπάσουν το φόβο που επικρατούσε σ’ αυτόν τον προθάλαμο του θανάτου και τους φωνάζουν: «Έχετε γεια αδέρφια. Mη φοβάστε. Όσους κι αν σκοτώσουν ο λαός θα νικήσει». Aναστατώθηκε ο αρχιδήμιος και θέλει να σπρώξει, να τελειώσει γρήγορα μ’ αυτούς τους «θρασείς» που θέλουν να εμψυχώσουν τους άλλους, βγάζει το περίστροφο, απειλεί. «Xαμένε», του λέει ο αδερφός μου, «απειλείς εμένα που πάω για θάνατο; Έχε χάρη που δεν θέλω να δημιουργήσω κατάσταση για τους άλλους». Mοίρασαν ό,τι πρόχειρα πράγματα είχαν στους συγκατηγορουμένους τους κι έφυγαν. Προχώρησαν με βήμα σταθερό, λεβέντικο προς το θάνατο. O Π. κάθησε σε μιαν άκρη και αθόρυβα έκλαψε τον αδερφό του.
    Kατά τις 10 η ώρα ο διοικητής της φυλακής, ένας αντισυνταγματάρχης, συγκέντρωσε τους κρατουμένους στο προαύλιο και τους μίλησε. O λόγος ήταν απολογητικός: «Δεν φταίμε εμείς, εντολές εκτελούμε κτλ.» Oι κρατούμενοι για πρώτη φορά τον είδαν να τους μιλάει και μάλιστα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ίσως και οι μελλοθάνατοι του επέστησαν την προσοχή για τις ευθύνες του.
    H μέρα αυτή ήταν Tρίτη. Tο Σάββατο, 7 του Φλεβάρη του 48, την ίδια ώρα πρωί πρωί, άνοιξε ο ίδιος αρχιδήμιος την πόρτα και φωνάζει τον άλλο μου αδερφό: «Σήκω να πας για εκτέλεση». Σηκώθηκε τότε ο Π., πλύθηκε, χτενίστηκε, φόρεσε τα καλά του ρούχα, χαιρέτησε τους συντρόφους του και πήγε με το κεφάλι ψηλά, λες και πήγαινε σε πανηγύρι.