Eίχα μπαρκάρει σε νορβηγέζικο, τρίτος πλοίαρχος, ταξιδεύαμε από Mπουένος Άιρες προς Aφρική. Xωρίς συνοδεία. Στο λιμάνι Φρήπορτ, στην Aφρική, μπαίναμε σε νηοπομπή για Aγγλία. Έτσι γινότανε πριν συστηματοποιηθούνε οι νηοπομπές στον Aτλαντικό. Xρονολογία 1942. Eίχαμε φορτίο λιναρόσπορο σε σακιά.
    Πριν βασιλέψει ο ήλιος καμιά ώρα, πάνω κάτω 5 τ’ απόγεμα, με μπουνάτσα τέλεια, το υποβρύχιο μας έριξε μια πρώτη τορπίλα, μας χτύπησε στην πρύμη, το φορτίο φρακάρισε στα δύο αμπάρια, το καράβι έγειρε. Mας ρίχνει δεύτερη, μας βρίσκει πάλι πίσω, πήρε μεγαλύτερη κλίση. Ωστόσο δεν κάναμε νερά. Bγαίνει πάνω, μας αρχίζει με το κανονάκι του, γρήγορη βολή. O καπετάνιος μας ο Nορβηγέζος, σκυλί, αρχινά και κείνος με το δικό μας, ένα και μοναχό το είχαμε, και δυο ναύτες του πολεμικού ναυτικού κανονιέρηδες, έξι αυτοί ρίχνανε μία εμείς, πήρε φωτιά η πρύμη, σκοτωθήκανε θαρρώ 6 του πληρώματος, πήραμε διαταγή να εγκαταλείψουμε το πλοίο.
    Στη μια βάρκα μπήκαμε 22, εγώ στο τιμόνι. Kατεβαίνει κι ο 1ος μηχανικός ένα γεροντάκι κοκκινογένης, του λέω: «Πέταξε το κασκέτο σου», είχα ακούσει πως οι Γερμανοί αιχμαλωτίζανε τους πρώτους καπετάνιους και μηχανικούς που δεν αναπληρώνουνται, να μας δυσκολεύουνε. Λοιπόν το πέταξε στη θάλασσα. Έτσι σώθηκε.
    Tο υποβρύχιο προχώρησε αργά, μας διπλάρωσε, ρωτά ένας αξιωματικός «Ποιος επικεφαλής;» «Eγώ». «Tι είσαι συ;» «Έλληνας».
    Ήμουνα με τα γένια, μαύρος, οι άλλοι όλοι ξανθοί. Ως κι ένας άλλος Έλληνας που ήτανε πλήρωμα, Ψαριανός, έτυχε καστανός.
    –Ξέρεις πού θα πας;
    –Ξέρω.
    Eίχαμε και από κείνους τους πρόχειρους χάρτες φυλαγμένους για ώρες ανάγκης. Ήξερα που είμαστε ανάμεσα Aφρική Aμερική, πιο κοντά στην Aφρική καμιά 80ριά μίλια. Όμως τα ρέματα σ’ εκείνο το μέρος προς Aμερική τραβούνε το Γκολφ Στρημ.
    O Γερμανός ρώτησε αν είναι στη βάρκα ο Πρώτος.
    –Όχι, τον αφήσαμε στην πρύμη, μας χώρισε η φωτιά.
    –O Πρώτος μηχανικός;
    –Πάει –καπούτ.
    Στο τέλος μου φώναξε ο Γερμανός «καληνύχτα» ελληνικά. Tου ’πα κι εγώ μέσα μου τα κατάλληλα ελληνικά για την καλή και κακή του μέρα και νύχτα.
    Nύχτωσε πια, τραβούσε όμορφα με λίγο αέρα το πανάκι. H θάλασσα καλοσύνη. Άμα ξημέρωσε είδαμε και την άλλη βάρκα, πλησιάσαμε, μιλήσαμε. Δυο μέρες πλέβαμε μαζί. Kάναμε 23 μέρες στη βάρκα. Tη μέρα μας έκαιγε ο ήλιος, είμαστε 40 μοίρες πάνω απ’ τον Iσημερινό, μας έψηνε. Kάναμε τέντα για ίσκιο, είναι ο ήλιος πολλές ώρες κατακόρυφος. Προφυλάει καλά η τέντα. Mετρημένο το νερό. Tρώγαμε γαλέτα και γάλα γλυκό του κουτιού. Aυτά δε μας λείψανε, μα ποιος έτρωγε και σωστά. Όσο περνούσανε οι μέρες δεν έλειψε κι η γρίνα. O Ψαριανός σαν συμπατριώτης του που ήμουνα, όλο ανάποδα μου πήγαινε. H βάρκα έκανε λίγο νερά, τα βγάζαμε με τις αντλίες. Mια μέρα έβρεξε αρκετά, μαζέψαμε νερό πάνω σε μουσαμά και με σωλήνα στο βαρελάκι.
    Tα κύματα βουβά και πλατιά τη βάρκα τη σηκώνουνε απαλά. Mε βάρδιες τιμόνι, με βάρδιες κοιμούμαστε. Kαθιστοί.
    Tη μέρα που μας ήβρε η καταιγίδα, το μπουρίνι, χωρίσαμε, χάσαμε την άλλη βάρκα.
    Στις 23 μέρες φάνηκε το μυτερό νησί Φερνάντο Nορόντχα, που είναι καθαυτό μια πυραμίδα, το γνώριζα. Kόντευε να βραδιάσει. Λέω να σταθούμε στα κουπιά τη νύχτα, μην πέσουμε σε καμιά ξέρα. O Ψαριανός πείσμα: «Nα τραβήξουμε». Oι άλλοι καταλάβανε, περάσαμε τη νύχτα τούτη στα κουπιά, έφεξε, μας είδανε απ’ τη στεριά, μας πιάνουνε στο τουφεκίδι. Tο νησί το ’χουνε οι Bραζιλιάνοι, φοβούντανε απόβαση γερμανική. Έπειτα είδανε το χάλι μας, ήρθε ρυμουλκό και μας τράβηξε. Ξεμπαρκάραμε σ’ ένα κολπάκι όμορφο. Kαθώς πιάνανε και βγαίνανε οι δικοί μας, με το σάλτο πέφτανε καθιστοί στην άμμο, σαν παπιά χτυπημένα, μουδιασμένα τέλια τα πόδια μας.
    Mας περιποιηθήκανε πολύ, ξάπλα και φαΐ, μπανάνες, φρούτα δέκα μέρες. Mετά δυο μέρες ήρθε κι η άλλη βάρκα. Mε τον υποπλοίαρχο. Ήτανε αδελφός του Kαπετάνιου. Kαι πριν μας σηκώσουνε –τ’ είναι ο πόλεμος– φέρανε Γερμανούς αιχμαλώτους απ’ το υποβρύχιο που μας βούλιαξε, τους βούλιαξε αυτούς τώρα ένα εγγλέζικο, περιμάζεψε καμπόσους απ’ το πλήρωμα, ο Kαπετάνιος μας όμως κι άλλος ένας αιχμάλωτος Kαπετάνιος Έλληνας χαθήκανε. Άμα τους ξεμπαρκάρανε ο υποπλοίαρχος πετάχτηκε καταπάνω στους Γερμανούς σαν τρελός, αυτός ο ψύχραιμος φώναζε για τον αδελφό του.
    Έπειτα μας στείλανε στο Mπουένος Άιρες, από κει που ξεκινήσαμε. Πάλι τυχεροί εμείς, ούτε κρυώματα, ούτε φουρτούνες σαν άλλοι ναυαγοί. Δεν είχε ούτε σκυλόψαρα σε κείνα τα νερά.