Ήταν 14.10.1944 πρωί. Το νέο διαδόθηκε γρήγορα. Φεύγουν οι Γερμανοί! Πάλι έσπειραν τον πανικό οι αριστεροί και άδειασε το χωριό μας από τους κατοίκους του. Όλοι έφυγαν για το βουνό και ο πατέρας μου, που δεν του άρεσαν οι μετακινήσεις, συμφώνησε και μαζί με τη νουνά μου και τους δικούς της, ακολουθώντας το γενικό ρεύμα, απομακρυνθήκαμε. Φθάνοντας λίγο πιο πάνω από τη βρύση μας, μέσα σε ένα ίσιωμα της ρεματιάς, καθίσαμε και περιμέναμε. Αυτή τη φορά η φυγή μας ήταν τελείως αδικαιολόγητη, δεδομένου ότι οι Γερμανοί φεύγανε χωρίς να βρίσκουν αντίσταση, ισοπεδώνοντας μάλιστα ό,τι είχε μείνει όρθιο στον έρημο τόπο μας.
    Μπούουμ, ακούστηκε η μεγάλη έκρηξη από την ανατίναξη της σιδηροδρομικής μας γέφυρας, που μας έκανε να στριμωχτούμε ο ένας κοντά στον άλλο.
    Αυτό ήταν για μας το τέλος της γερμανοϊταλικής Κατοχής που, επί τρισήμισυ και πλέον χρόνια, ταλάνισε τη χώρα μας.
    Το τίμημα που πλήρωσε η μικρή μας χώρα σε ζωές κατά τη διάρκειά της ήταν τραγικό.
    Σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Επιτελείου Στρατού (Έκθεσις της Πολεμικής Ιστορίας των Ελλήνων, έκδοσις Γ.Ε.Σ.) βρέθηκε ότι, εκτός από τις φυλακίσεις και τις συλλήψεις ομήρων, η πατρίδα μας έχασε εξήντα οκτώ χιλιάδες παιδιά της.
    Από τους Ναζί 35.000. Από τους φασίστες 8.000. Από Βουλγάρους 25.000, χωρίς να λογαριάσουμε τους χιλιάδες νεκρούς που έπεσαν στο μέτωπο της Αλβανίας κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, καθώς και τους επίσης χιλιάδες ανάπηρους πολέμου, όλο το άνθος της ελληνικής νεολαίας.
    Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα του πολέμου και της Κατοχής στη χώρα μας, οι ουδέτεροι Τούρκοι αυξάνονταν και πληθύνονταν και σήμερα έχουν το θράσος να μας ζητούν νησιά και βραχονησίδες, μιλώντας για γκρίζες ζώνες στο ελληνικό Αιγαίο. Με ποιο δικαίωμα;
    Δυστυχώς, η εκατόμβη των νεκρών στη χώρα μας δε σταμάτησε εδώ.
    Αλλά με το τι συνέβη στη συνέχεια, θα αναφερθώ στο τέταρτο κεφάλαιο του βιβλίου μου.