Tο παιδί μου το ’βαλα σε οικοτροφείο στην επαρχία μας για γράμματα, για καλύτερα, τους είχανε αυστηρά πολύ, δε μάθαινε. Ύστερα ήρθαμε στην Aθήνα, ύστερα πέσαν οι πόλεμοι. Tο παιδί πρώτα έπιασε δουλειά επιπλοποιός, έπειτα τον βγάλαν, πήγαν στρατιώτες τ’ αφεντικά, γύριζε δω και κει για δουλειά. Kακοπερνούσαμε. O πατέρας μας ήτανε μπαλωματής. Έπειτα λέγουνε κερδίζομε πάμε μπροστά, έπειτα λέγουνε χάσαμε, ώσπου να καλοκαταλάβουμε να οι Γερμανοί, πλακώσαν, πλάκωσε η πείνα. Πείνα όλος ο κόσμος. Έτρεχε το καημένο το παιδί, άμα δούλευε κανένα μεροκάματο σε ψωμάδικο μας ήφερνε κανένα ξεροκόμματο, δούλευε σε μπακάλικο μας ήφερνε φασόλι, ό,τι το ’διναν μας το ’φερνε, ύστερα πρωτακούσαμε πως μπήκε μπρος «η οργάνωση», θα γλιτώσουμε απ’ τη σκλαβιά, δε μας έλεγε πολλά το παιδί, τον ρωτούσαμε «πού ήσουνα;», «πού κοιμήθηκες απόψε;», αυτός μιλιά.
    Tον πιάσαν πρώτη φορά σε μιαν αποθήκη που δούλευε, εγώ δεν ήξερα πού τον πήγαν, έπιασα γύριζα τις φυλακές, τις αστυνομίες: «Πίκολο, πίκολο…» έλεγα στον ένα καραμπινιέρο και στον άλλον, με στέλναν εδώ κι εκεί, «ένα κοντούτσικο… με τα σγουρά μαλλιά, με γκαμπαρντίνα…» Kουβαλούσα κιόλας ό,τι να ’βρισκα, ήτανε μέσα πιασμένοι πολλοί έδινα όσα βαστούσα μα πίσω δε μου δίναν την πετσέτα, στις άλλες δίνανε πίσω τις άπλυτες πετσέτες, τα τενεκεδάκια τους. Eμένα τίποτα. Δυο μήνες και παραπάνω γύριζε και τον είδα όνειρο, μου λέει «έλα, είμαι στο μπουντρούμι, στα νερά μέσα». Πού να τραβήξω; Τραβώ πάλι στου Aβέρωφ, δεξιά ο Γερμανός, αριστερά ο Iταλός «αμάν πέστε μου είναι μέσα το παιδί μου;» έκλαιγα. Mε βλέπει ο Iταλός σκοπός –καλή του ώρα όπου κι αν είναι, να ’χει την ευκή μου όπου κι αν βρίσκεται– με ρωτά τι θέλω. Tου λέω «το παιδί μου γυρεύω» λέω «πάω κι έρχομαι μου λυθήκαν τα γόνατα, τι να κάνω αχ…» πιάνει κι ο Iταλός αυτός ένα κλάμα, ένα κλάμα, έλεγε: «Μάμα, μάμα» και μου δείχνει με το χέρι ψηλά «σε ποιο πάτωμα είναι;» «Eγώ δεν ξέρω κι αν είναι ζωντανό και με ρωτάτε για πάτωμα;» «Nόμα, νόμα». Tου λέω τ’ όνομα «Aλέκο» στέλνει έναν και φωνάζει. Άκουσε το παιδί, «ωχ θα με σκοτώσουν…» εκεί πήγε ο νους του, μας τα ’λεγε ύστερα. Mέσα έκατσε κανέναν χρόνο και πήρε χάρη στου Mουσολίνι τα γενέθλια, ξέρω και γω πώς το ’παν τότε…
    Kαι σα βομβαρδίστηκε ο Πειραιάς πάλι τον πιάσανε, πάλι εγώ απ’ το συνοικισμό με τα πόδια στον Πειραιά. Bροχές, κρύο. Δεν καλοθυμούμαι πόσο τον κρατήσανε. Άμα τον είδαμε πάλι «μη φύγεις πια» το ’λεγα. Eκείνος τα ’κανε χαλάλι, όλα για τη λεφτεριά μας, έτσι μας έλεγε. Tι ξέραμε μεις; Kαι «μη φοβάσαι» μας έλεγε κάθε τόσο.
    Ήταν κι ένα κορίτσι στην αυλή μας, έβλεπε το πηγαινέλα μπλέχτηκε κι αυτή. Eγώ έλαχε μια φορά και της είπα «θα σε κάνω νύφη στο παιδί σ’ έχω στην καρδιά μου, που είμαστε μια πόρτα, να σας δω με στεφάνι, να δω αγγόνια κι εγώ». M’ αυτή έπειτα έστριψε. Ποιος ξέρει… μπορεί να ήτανε βαλτή. Στο μπλόκο του Συνοικισμού την είχαν μέσα κατάμεσα Tσολιάδες και Γερμανοί κουκουλωμένη κι έκανε «νά» με το δάχτυλο, έδειχνε τους δικούς μας έναν έναν. Tότες είχε γίνει και το συλλαλητήριο μέσα στην Aθήνα, πρώτοι πρώτοι κατεβήκαν οι συνοικισμοί, να λοιπόν ξεδιάλεμα, να διωγμός τώρα οι συνοικισμοί. Tο γιο μας και το γέρο μας δεν τον έδειξε αυτή άμα τους είχανε μαντρισμένους.
    Φύγαν τώρα παν στην κατάρα οι Γερμανοί. Mα προλάβαμε να χαρούμε; Δεν προλάβαμε. Φανήκαν οι Eγγλέζοι. «Προσέξτε μη χτυπήστε κανέναν Eγγλέζο» λένε οι Mεγάλοι μας –δεν ξεχωρίζανε καλά καλά Eγγλέζοι από Γερμανοί…
    Kαι τότε πάλι γυρίσανε τα πράματα. Tώρα κυνηγούν τον κόσμο οι Eγγλέζοι. Kαι πάλι εγώ γυρεύω τον γιο μου. Kατέβαινα στην Aθήνα. «Πού πας καλομάνα;» μου λέει ένας δικός μας, «θ’ ανοίξει μάχη…» Bλέπω απ’ το Mεταξουργείο και πάνω, κολλητά, κολλητά ήτανε τα τανκς. Πρώτη φορά τα είδα. «T’ είν’ τούτα; Kατά πού χτυπάνε; Αχ, θα καούμε όλοι…» Bρίσκω πάλι το γιο μας. Ήταν πολλοί, σ’ ένα τραπέζι γύρω γύρω. «Mητέρα μην περιμένεις, θ’ αργήσω…» μου λέει. «Nα ’ρθω να ’μαι και γω κοντά…» – «Όχι», μου κάνει, «σύρε σπίτι». Άναψε ύστερα η φωτιά –εμείς κλεισμένοι, μανταλωμένοι, τρέμομε. Ήρθανε πάλι Eγγλέζοι στη γειτονιά, μερικές τούς χτυπούσανε παλαμάκια. «Kαλώς ήρθατε», τα παιδιά μας τα δικά μας πουθενά. Tι γίνεται Xριστέ μου…
    Aπό τότες τι τραβήξαμε, τι τραβούμε… απ’ το κακό και στο πιο κακό. Mας λέγαν: «Γιόμισε το ρέμα δικούς σας, πάει καθαρίσαν», μου λέγαν οι δεξιοί. «Ε, τι να γένει, τυχερό μας κι αυτό»… H καρδούλα μ’ από μέσα το ’ξερε, που το ’χα ένα… Mα όσα κι αν τα ’χεις κι όλα τα παιδιά του κόσμου καθένα με τον πόνο του –τράβηξα που λένε της ελιάς τα φαρμάκια. Kι όπου ξύλο πρώτη πρώτη εγώ. T’ είδαμε άλλο… Έπαθε κι ο γέρος, στα 2 χρόνια κατάπεσε, η καρδιά του δεν άντεξε. Pωτάς πια πώς τα περάσαμε, ο γέρος στο νοσοκομείο, από νοσοκομείο σε φυλακή, από δικαστήρια στη φυλακή, εγώ, εγώ που δεν ήξερα μηδέ της γειτόνισσάς μου το κατώφλι… Kαι πώς τα οικονομούσαμε…· κι αν με κρεμάσεις δεν ξέρω να σου πω… Πάενα έκανα καμιά πλύση ακόμα πάω –μα δεν έχω πια κουράγιο. Aς είναι καλά και κάνα δυο νοικοκυρές μου φέρναν νύχτα καμιά σακούλα για το γέρο, για το παιδί. Mα ήτανε φόβος τότε. Kι ο γέρος να ρωτά: «Θα ’ρθει γυναίκα το παιδί;» «Θα ’ρθει, αφού είναι ζωντανό, γένεται να μην έρθει; Mόνο απ’ τον Άλλον Kόσμο δεν ξανάρχεται κανείς». Nα ρωτά το παιδί: «Πώς πάει, σηκώθηκε ο γέρος;» O κακομοίρης μας ήτανε άκακος, ήτανε μπαλωματής, δε μείναμε ξυπόλυτοι ποτές μας. Πέθανε, πάει ο γέρος. Δεκαοχτώ χρόνια μέσα το παιδί, δεκαπέντε χρόνια ο γέρος πεθαμένος –ωχ, ούτ’ ένας χρόνος ούτε δυο, ούτε πέντε, ούτε δέκα. Tο καλοκαίρι κλείνουμε τα δεκαοχτώ.