Σήμερον του Αγίου Bλασίου, πέρυσι τέτοιον καιρόν, ευρισκόμουν με 20ήμερον άδειαν, και εόρτασα πολύ καλά την ονομαστικήν μου εορτήν, το δε γλέντι εκράτησεν μέχρι της 5 πρωινής της επομένης. Tώρα όμως εορτάζω ευρισκόμενος στο μέτωπον, από πρωί εσηκώθηκα με τον κρότον του κανονιού, επλήθηκα και οι συνάδελφοι μου μου ευχήθησαν τα χρόνια πολλά, τους εκέρασα δε με λίγα σύκα και κονιάκ που είχα, μερικούς όμως καθώς και τον ουλαμαγό μου τους έδωσα και από 1 λουκούμι. Tί και τί δεν μου θυμίζει η σημερινή μου εορτή; τί έγινε πέρυσι στο όνομά μου; θυμάμαι πώς έλαμπεν από ευχαρίστησιν και χαρά το πρόσωπον της μανούλας μου και του πατέρα μου και κλαίω διότι σκέφτομαι την στεναχώρια που θα έχουν σήμερα.
    Έγραψα γράμμα στον αδελφόν μου, στους γονείς μου και στην γυναικούλα μου, όταν όμως έγραφα στον αδελφόν μου έκλαψα πάρα πολύ, διότι έγραφα σχετικώς για τον πατέρα μας, τόσον έκλαιγα, που πολλές φορές σταμάτησα το γράψιμον έως ότου ξεθωλώσουν τα μάτια μου.
    Ο Άγιος Bλάσης μάς έκανε πολύ καλήν ημέραν και μάλιστα δεν ενοχληθήκαμεν καθόλου από τους Ιταλούς, το κανόνι μου δε δεν έρριξε ούτε 1 βλήμα κατά των Ιταλών, μόνον το άλλο έρριξε 4 οβίδες.
    Επειδή όταν κάνωμεν βολήν είμεθα πολύ εκτεθιμένοι, διατρέχοντες άμεσον κίνδυνον από το εχθρικό πυρ/κό, διέταξεν ο ουλαμαγός μας και μας έδωσαν 6 τσουβάλια, τα οποία και γεμίσαμεν σήμερα με χώμα και τα ετοποθετήσαμεν εις το πυρ/λο μας και έτσι προφυλασσώμεθα λίγο από τα θραύσματα των εχθρικών οβίδων.
    Έλαβα σήμερα σημείωσιν από το Γιώργο είναι καλά και μου γράφει ότι θα έλθη να με συναντήση στο μέτωπον.