Δεν αποφάσισα να γίνω ζωγράφος· ζωγράφος ήμουνα από μικρός. Zωγράφιζα και σχεδίαζα ό,τι έβλεπα γύρω μου: τον καστανά, το στραγαλατζή, τους σκύλους, τη γάτα του σπιτιού, το άλογο του πατέρα μου που το έφερναν το πρωί και ξεκίναγε με τον υπασπιστή του να πάει στο Σύνταγμα του πυροβολικού που διοικούσε. Όλα αυτά, βέβαια, άρεσαν στους δικούς μου, αλλά με τη συμφωνία ότι θα έδινα αργότερα εξετάσεις στη Σχολή των Eυελπίδων ή των Δοκίμων, μια κι αυτό απαιτούσε η παράδοση της οικογένειας. Eγώ όμως δεν είχα καμία διάθεση να φορέσω στολή και να κρεμάσω ένα σπαθί στη μέση. Eίχα βάλει στο μυαλό μου να γίνω ζωγράφος και να σπουδάσω στο εξωτερικό, γιατί εδώ δεν έβλεπα διόλου ζωγραφική, και, να πω την αλήθεια, ντρεπόμουνα ο ίδιος να πω ότι θα γίνω ζωγράφος. Στη μικρή Aθήνα των εκατό χιλιάδων κατοίκων και στη μικρή αστική κοινωνία που βρέθηκα, το να λέγεσαι ζωγράφος έμοιαζε σαν να είσαι βιολιτζής που παίζει βιολί στα υπαίθρια καφενεία, ή ηθοποιός που κυνηγούσε τότε τον κόσμο για να του δώσει εισιτήρια για την ευεργετική του παράσταση.