Και εκεί που είχα απελπιστεί και έλεγα πως δεν θα έχω να γράψω για τίποτα αυτή την εβδομάδα, χτες ήρθαν και τα τέσσερα βιβλία μαζεμένα. Ανατυπώνεται μια εξαιρετική μετάφραση που είχε κυκλοφορήσει σε δυο τόμους από τις εκδόσεις Ιδεόγραμμα, μια έκδοση που μου είχε αρέσει πολύ, με βαθυκόκκινο εξώφυλλο και εξαιρετικό χαρτί, το 1997. Από τον Ιούνιο του 2020 είχα δει ότι θα ξαναβγεί από τις εκδόσεις Σμίλη, αλλά το πράγμα χρόνιζε και είχα περίπου απελπιστεί. Τελικά βγήκε δυο χρόνια μετά. Πρόκειται για τις Εξομολογήσεις του Jean Jacques Rousseau. Δεν είναι απλώς μια αυτοβιογραφία, είναι ένα ιδρυτικό κείμενο ενδοσκόπησης με αφηγηματική ειλικρίνεια ψιθύρου στο αυτί. Η μετάφραση της Αλεξάνδρας Παπαθανασοπούλου θέλει μελέτη για να μπορέσω να καταλάβω πώς κατορθώνει αυτό το ύφος. Θα το αγοράσω ξανά, παρότι το έχω. Ήταν εξαντλημένο χρόνια. Τι άλλο να πω; Μου έφτιαξε το καλοκαίρι. 

Από Πατάκη ο τελευταίος Orhan Pamuk, Veba Geceleri, Νύχτες πανούκλας στα ελληνικά. Μετάφραση Στέλλας Βρετού. Τα τέσσερα πρώτα κεφάλαια εδώ: https://www.patakis.gr/files/1195011.pdf Ο Παμούκ έχει πει σε συνεντεύξεις του ότι πρόκειται για μια παλιά ιδέα που υλοποιήθηκε τελικά τον Μάρτιο του 2021. Ένα νησί που λέγεται Minger πάνω στην ακτοπλοϊκή γραμμή που ενώνει την Ινσταμπούλ με την Αλεξάνδρεια στις αρχές του εικοστού αιώνα. Ένα νησί μεταξύ Κρήτης, Ρόδου και Κύπρου με μικτό πληθυσμό. Είναι μια ερωτική ιστορία ως ιστορικό μυθιστόρημα. Εγώ πέρασα καλά, το διάβασα γαλλικά μαζί με το τούρκικο. Για να πω την αλήθεια, οι μεταφράσεις του στα ελληνικά δεν μου αρέσουν, κάτι μου λείπει που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Mea culpa. Αγγλικά τον Οκτώβρη. 

http://roadethnography.weebly.com Το βιβλίο έχει τη δική του ιστοσελίδα και ο δρόμος τη δική του ιστορία. Πρωτοκυκλοφόρησε στα αγγλικά το 2017. Ο Δαλάκογλου μιλάει με αφορμή τον αυτοκινητόδρομο που ενώνει Αλβανία και Ελλάδα, για τη γειτονική βαλκανική χώρα, όλα τα κράτη της χερσονήσου, την πρόσφατη και όχι μόνο ιστορία της γεωγραφικής αυτής περιοχής. Ανθρωπολογικά και κοινωνιολογικά εξετάζει την έννοια του δικτύου, της υποδομής, των συνόρων. Ο πρόλογος στην ελληνική έκδοση είναι κατατοπιστικός.

Ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο του Peter Brook κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Συρτάρι. Playing By Ear, Άκου! Αντανακλάσεις της μουσικής και του ήχου στη θεατρική σκηνή. Φαινομενικά μιλάει για μουσική, πόσο τον καθόρισε στη ζωή του και πώς έστησε τα έργα που σκηνοθέτησε με τα μουσικά τους θέματα. Παράλληλα όμως σχολιάζει και τη σχέση της υποκριτικής με τον λόγο, αυτή την κατάσταση, στην οποία μουσική είναι ο λόγος. Πώς τον πιάνει το αυτί; Μια τέτοια ανάμνηση μπορείτε να διαβάσετε εδώ στα αγγλικά: https://www.theguardian.com/stage/2019/oct/21/peter-brook-truman-capote… Όπως θα δείτε, ο τόνος δεν είναι καθόλου διδακτικός. Περισσότερο έχει μια διάθεση συνομιλίας. Μήπως να το ακούσουμε και στο θέατρο; Μετάφραση: Χριστίνα Μαρκοπούλου.https://www.syrtari.com/product-page/peter-brook-άκου-αντανακλάσεις-της…