Το πρόβλημα στην Ελλάδα, αν κάποιος θέλει να ακολουθήσει το κατά Ρολάν Μπαρτ γράμμα, που διατείνεται αυτό το «ο θάνατος του συγγραφέα», που σημαίνει ότι ο συγγραφέας δεν υφίσταται ως πρόσωπο πέραν του βιβλίου του, είναι ότι ακόμη και στις περιπτώσεις που ο συγγραφέας έχει πεθάνει ως πρόσωπο, παραμένει για τους αναγνώστες του ζωντανός και εμφιλοχωρεί ενίοτε στα κείμενά του. Άρα, ανασκευάζω: «ο θάνατος του συγγραφέα» ισχύει αν έχει την τύχη να ζει, ή να έχει ζήσει, σε μια χώρα αρκούντως μεγαλύτερη (ας μην σκεφτόμαστε μόνο έκταση) από την Ελλάδα· μια χώρα που σου αφήνει άπλετο χώρο να πεθαίνεις και ζωντανός, αλλά και πεθαμένος. Εδώ, εμείς, είμαστε τόσο χωριό, που ποτέ κανείς δεν πεθαίνει — ζωντανός ή νεκρός. Αυτό, συνακόλουθα, θέτει και βάσεις για την ερμηνεία της απουσίας αναγνωστών, καθότι αν δεν επέλθει ο θάνατος του συγγραφέα, πώς θα γεννηθεί ο αναγνώστης;