Διάβασα την ποιητική συλλογή του Θανάση Τριαρίδη με τίτλο: Θα μας ξεπλύνει η θάλασσα. "Ποιήματα" 2018–2020. Είναι πολύ ωραία τυπωμένη και δεμένη (Gutenberg 2020). Από τις αναμνήσεις που περιέχει ξεχωρίζω ένα ποίημα:

Η Θεσσαλονίκη είναι

Για μένα τώρα πια,

από όλα πιο πολύ,

η Θεσσαλονίκη είναι

ένα μεσημέρι Σαββάτου,

δεκαετία του ογδόντα,

πηγαίνουμε να συναντήσουμε τον μπαμπά μου

σε κάποιο εστιατόριο,

εμείς πάντοτε αργούμε,

αυτός πάντοτε μας περιμένει,

μα όταν φτάνουμε σηκώνεται

θεόρατος

να μας υποδεχτεί. 

Στο τέλος της συλλογής μας περιμένει ένας σπειροειδής κολοφώνας έκπληξη και μια κάρτα (δείτε την εικονογράφηση του σχολίου) που αποσπάται εύκολα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως σελιδοδείκτης.