ΠΟΙΗΜΑ (Αύγουστος 1968)

Αγαπημένη καταλαβαίνω πως σε τρομάζουν οι φωνές μου

Περί συνεχούς μεταλλάξεως του κατεστημένου

Μήτε θεωρείς τον χαμαιλέοντα ισάξιο του Γιώργου Θαλάσση

Γι αυτό και σ΄ αφήνω να κάνεις τα πρώτα βήματα στο ζελέ μόνη

Πάντα υπάρχει καιρός να διαβάσεις Κόρσο και Φερλιγκέτι

Ακόμη κι αν είμαστε εχθροί ή κριτικοί ή παντρεμένοι

Φεύγεις και παίρνω δύναμη απ΄ το λαό της Τσεχοσλοβακίας

Έρχεσαι και διαβάζω Σολωμό αντί Σιλονε -με λίγα λόγια

Φανερός ο τρόπος που μου βγάζει το κονφορμ τα δόντια

Μιά και πολύ μου πάει η καμπαρντίνα του πεπλανημένου ιδεολόγου

Αγαπημένη δε με νοιάζει που είσαι πράκτωρ των αστών

Όσοι έχουμε ελαττώματα είμαστε αντεπαναστάτες.

Πόσο χαίρομαι τον αντικονφορμισμό του «όχι» σου

Ή τον σοσιαλισμό που δίδασκαν τα χτεσινά σου πέδιλα

Τα μάτια σου ράχες λόφων στην πυρπολημένη μπιάφρα

Δίχως να λέω ευθέως πως αποτελείς πολιτική επιθεώρηση

Αγαπημένη μου Κασσιανή Γραικίδου του Τζέημς και της Νατάσσα

Θεία του Μιτεράν, ανηψιά του Λευτέρη-Τσε –Τουγκ ή του Μπατίστα

Όσο κολυμπάς στη ζεστή ακόμη φράουλα

Σε ικετεύω να με σκέφτεσαι 90 τοις εκατό λιγότερο απ΄ ότι εγώ εσένα

Έτσι, 19 ώρες τη μέρα επι 42 χρόνια μου φτάνουν

Ήσυχος να κινήσω εκείνα που θέλω ήρεμος σαν ρολόι

Πριν να μυριστούν συλλογικά την καταπληκτική μου απάτη

Και με στείλουν να στείλω λουλούδια στον παππού μου

Που πέθανε το 1922