Επειδή ο χρόνος σας δεν είναι πολύς και δεν ξέρω πού θα σας βρει το κακό, αδελφοί αναγνώστες, να γράψω εξαρχής πως το βιβλίο της κυρίας Εύας Νεοκλέους είναι εξήντα κείμενα για τον θάνατο. Τυπώνονται σε 61 σελίδες και ένα από αυτά καταλαμβάνει ένα φύλλο και είναι γραμμένο σε διαφορετική μορφή από τα άλλα, δηλαδή ως πεζό. Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Το Ροδακιό  τον Μάρτιο του 2020. Η φωτογραφία στο εξώφυλλο ανήκει στην συγγραφέα. Η λευκή σελίδα που δίνει τον τίτλο στο βιβλίο είναι ένα φάσμα θανάτου. Επεξηγείται στο πρώτο (σ. 9) και το τελευταίο κείμενο (σ. 72) :

Αντίστροφα (σ. 9)

Τίτλος συλλογής

αναμένει ποιήματα

με δίχως λέξεις.

Εν αναμονή (σ. 72)

Ανάμεσα στον πρόλογο

και τον επίλογο

μεσολαβεί

ένας χρόνος ύπουλος.

Τη βεβαιότητά του

την ακυρώνουν αναπάντητα ερωτηματικά...

και οι τελείες

επισφραγίζουν

την άδοξη συνέχεια...

Ανάμεσα στον πρόλογο

και τον επίλογο

μια λευκή σελίδα

χωρίς αρίθμηση

κλέβει πάντα

την παράσταση...

Οι τρεις τελείες, τα λεγόμενα αποσιωπητικά, επιδιώκει να γίνει μια σημαίνουσα στίξη. Τις πρωτοσυναντάμε στην αφιέρωση : ‘στους γονείς μου...’ Και ερμηνεύονται ήδη στο δεύτερο κείμενο  και μάλιστα στον τίτλο του (σ. 10) : Ποίηση δεν είναι ... Δηλαδή η ποίηση δεν είναι αποσιωπητικά, δεν είναι θαυμαστικά (θα πει η αφηγήτρια στο ίδιο κείμενο) σε βιογραφικά αταλάντων. Το βιογραφικό της συγγραφἐως Εύας Νεοκλέους υπάρχει επίσης στη συλλογή χωρίς θαυμαστικά ή αποσιωπητικά, είναι η αλήθεια. Στο τρίτο κείμενο η αναφορά στα σημεία στίξης συνεχίζεται και εκεί τα αποσιωπητικά δηλώνουν ένα κενό που η αφηγήτρια αφήνει προς συμπλήρωση από τον αναγνώστη. Το σύνολο αυτών των κειμένων που συναπαρτίζουν το βιβλίο παρομοιάζεται με γράμμα, μια επιστολή που απευθύνει η ίδια επίσης προς τον αναγνώστη.

Εγώ ως αναγνώστης διάβασα πολλά κενά. Δεν θα σας γράψω πόσα αποσιωπητικά μέτρησα. Ως αναγνώστης επίσης θέλω να της επιστρέψω το βιβλίο της συνοδευμένο από αυτό το σύντομο κείμενο που της γράφω ως απάντηση : Δεν είναι ποίηση. Είναι σύντομες σημειώσεις για τον θάνατο των γονιών της. Κατανοώ ότι είναι μια οδυνηρή εμπειρία για όλους μας, ότι πράγματι τα δάκρυα τρέχουν στους υγρούς μήνες, στα σύννεφα, στη βροχή, γίνονται ρυάκια, ποτάμια και καταλήγουν στη θάλασσα που βλέπουμε στη φωτογραφία του εξωφύλλου. Αλλά δεν είναι ποίηση και δεν χρειάζεται να γράφεται σαν ποίηση. Το καταλαβαίνει και η ίδια η Εύα Νεοκλέους ευτυχώς στις σελίδες 67 και 68, στις οποίες, όπως ανέφερα παραπάνω, το κείμενό της καταλαμβάνει τις σωστές διαστάσεις στη σελίδα, αποδίδεται και τυπογραφικά ως πεζό. Πρόκειται για εξήντα κείμενα που περιγράφουν τη θλίψη της αφηγήτριας με αφορμή τον θάνατο. Οι νεκροί είναι πολλοί : γονείς, συγγενείς, πρόσωπα της επικαιρότητας και προσωπεία της καθημερινότητας (π.χ. οι καλημέρες). Όλοι και όλα πενθούν. Ακόμα και οι λέξεις. Ίσως για αυτό θάβονται σε λευκή σελίδα. Προσωπικές σημειώσεις που δεν έμεναν στο συρτάρι.

— Εύα Νεοκλέους, «Λευκή σελίδα», Το Ροδακιό : Αθήνα 2020, 80 σελίδες, τιμή : € 10.60, ISBN : 9786185248680.