Ανάμεσα σ’ όχθες πολύανθες, δοξάρι τ’ ουρανού στη βλάστηση, τα ώριμα μήλα των εσπερίδων, τους καρπούς π’ αφήνουν τον σπόρο, γυμνώνοντας απ’ τα χώματα, δεσμούς τις ρίζες με τα έγκατα, ξαπλωμένο στην κοίτη κορμί, έως πέρα στα ρηχά που βόσκουν, στην εκβολή αγριόπαπιες, υποτονθορίζοντας ρέει το ποτάμι.
 
Ακούει ο μοναχός το τραγούδι... «Από το ρύπο της αμαρτίας», προσεύχεται, «νερό όπου βαπτίζω το χέρι μου, καθάρισέ με απ’ όσα φιλοξενεί η σάρκα ατομικά, ώστε αγνός να είμαι αμέριμνος, μέσα στον βίο το πολύπλαγκτο, κατά το παράδειγμα των Πατέρων, καθαροί που επέστρεψαν στον Πλάστη».
 
«Μέσ’ απ’ το μάτι μου, φρέαρ ανόρυκτο, αντλείται η μνήμη τους, οστά που μοσκοβολούν, ιερά και τίμια λείψανα, λουλούδια ανθρώπινα».