Αντεραστής ανάμεσά μας πλάγιασεν
ο Ύπνος. Πήρε τα γλαυκά μάτια
και τα ’κλεισε· πήρε και το στόμα
κι έσβησε το μειδίαμα και το φιλί.
 
Την ξανθή κόμη χτένισαν τα ήσυχα νερά
της λήθης, που παρέσυραν τ’ αγαπημένο σώμα
στον κόσμο των αστέρων και των σκιών.
 
Φίλτρα σιγής βιάζουν τα σφαλισμένα χείλη,
φωνές υπνόβιες τ’ αυτιά, και μες στις φλέβες
ακούω τη βαθιά βοή του ταξιδιού.