Είν’ εδώ κάτου ακόπιαστα
φθόνος, δειλία και πλάνη·
στολίζει ανίδια πρόσωπα
της δόξης το στεφάνι·
σαν την οχιά, το φίλημα,
τα χείλη φαρμακώνει,
η προδοσία πλακώνει
τους κτύπους της καρδιάς.