Και τώρα ―για όσους έφθασαν στο βυθό της πικρίας· για όσους ανάδωσαν τους παθητικότερους τόνους που είχαν ν’ αναδώσουν· ποιος τρόπος μένει, αν θέλουν να εξακολουθήσουν να υπάρχουν ―παρά η Σάτιρα;
    Ποιο συναίσθημα περιμένει τον άνθρωπο, αν εξακολουθήσει να ζει και δεν συντριβεί, ύστερ’ από την απογοήτευση την πλέον οριστική; ―Η Σάτιρα.
    Και ποιο είναι το θέμα όπου θα στραφεί ο ποιητής, αν εξακολουθήσει να γράφει κι ύστερα από τα σπαρακτικότερα ελεγεία; ―Η Σάτιρα. [...]
    Αν η μεγάλη δυστυχία της ζωής γίνεται τραγωδία, τι γίνεται η μικροδυστυχία η καθημερινή; Τι άλλο από Σάτιρα;
    Αν η μεγάλη έκσταση της ζωής γίνεται Ποίηση, τι γίνεται η μικροκαλοπέραση, η ψευτασφάλεια, η ταπεινή ικανοποίηση; Τι άλλο από Σάτιρα;
    Αν από τα μοιραία πάθη πηγάζει Παλαμάς και Μαλακάσης, τι άλλο θα πηγάσει από τα μικρά και τ’ ανάξια, παρά Καβάφης και Καρυωτάκης;