Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν.
Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτε
επιμελέστατος. Και θα επιμείνω,
ότι κανείς καλλίτερά μου δεν γνωρίζει
Πατέρας ή Γραφάς, ή τους Κανόνας των Συνόδων.
[...]
Αλλά εξόριστος εδώ [...]
[...] και δεινώς ανιών,
ουδόλως άτοπον είναι να διασκεδάζω
εξάστιχα κι οκτάστιχα ποιών
[...]
και να συνθέτω ιάμβους ορθοτάτους,
όπως ― θα μ’ επιτρέψετε να πω ― οι λόγιοι
της Κωνσταντινουπόλεως δεν ξέρουν να συνθέσουν.
Αυτή η ορθότης, πιθανόν, είν’ η αιτία της μομφής.
Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν
«Βυζαντινός άρχων, εξόριστος, στιχουργών», 1-5, 9-12, 16-19. Τα ποιήματα, Β΄. Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, 1991. 27.