Στη φάτνη των χτηνών Χριστός γεννάται
χωρίς της Επιστήμης συνδρομή·
η θεία Φύσις κάνει για μαμμή
κι ο δράκος, σαν αρνί, θεός κοιμάται.
 
Αύριον, άντρας, σα ληστής κρεμάται―
νέα του κόσμου θέλει οικοδομή,
Σταυρό τού δίνει ο Νόμος πληρωμή―,
πλην άγιο φως στον τάφο του πλανάται.
 
Διάκοι του Βάαλ, δεν είναι δικός σας
αυτός της φάτνης ο φτωχός Χριστός
που εκήρυξε για νόμο του τη χάρη.
 
Εσάς, τιμή σας μόνη το στιχάρι·
πομπές, θεοπομπές το ιδανικό σας,
κι είν’ ο Θεός σας, σαν κι εσάς, μιαρός!