Τα άνθη φευ! όπως και ο άνθρωπος, δεν είναι δι’ όλα τα γεωγραφικά πλάτη. Έκαστον προϊόν της οργανικής φύσεως αρμόζεται με ιδιαίτερον ουρανόν, με ιδιαιτέραν φύσιν, με ιδιαιτέραν ατμόσφαιραν. Όπως και τα ορχιδοειδή με τα ζωικά σχήματα, με τα απίθανα χρώματα, με τα τερατώδη φύλλα, με την οργιώσαν ανάπτυξιν, ούτω και τα χρυσάνθεμα με τους παραδόξους χρωματισμούς των φαίνονται εις την διαγελώσαν ελληνικήν φύσιν ως φυσικά τέρατα, ως αντινομίαι της φύσεως, και δεν μας δίδουν την ηρεμίαν εκείνην και την ευφροσύνην των ιδικών μας ανθέων, τα οποία πλημμυρούν τους κήπους μας επί των οποίων το παιδικόν όμμα το πρώτον ανεπαύθη και τα οποία εδρέψαμεν το πρώτον.