Mόνοι! αλλ’ όχι και χωρίς ανάμνησιν καμμίαν·
Tυφλοί, μ’ ενθύμησιν φωτός εις νύκτα αιωνίαν.
Eις μίαν της καρδίας μας γωνίαν επιζώντες,
Ως υπνοβάται βαίνομεν κ’ [...]

Τα φύλλα, φρεσκοπράσινα, μιλάγανε πιο νοητά από ανθρώπους διαβασμένους.

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν [...]

Οι σοφοί ως επί το πλείστον είναι άβουλοι, ανίκανοι για αποφάσεις, αμφιρρέποντες, ως εκ τούτου ακατάλληλοι για δράση και για κυβέρνηση.
Απεναντίας δε σ’ εκείνους [...]

Tο σχήμα, δοχείο του χρόνου,
ερωτικό τον περιέβαλε,
προσφορά στο χρόνο,
προσδοκία και δέξιμο μαζύ,
αγκάλιασμα στου χρόνου τη μορφή,
το σχήμα που σχημάτιζε ειδικό [...]

Άσ’ τη βάρκα στο κύμα όπου θέλει να τρέχει,
ας ορίζει το αέρι τιμόνι, πανί,
τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι [...]

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Μόνος άρα του νεωτέρου πολιτισμού προβιβαστής υπάρχει αυτός ο υπό των βαρβάρων ανακαινισθείς εν τη Εσπέρα Λατινισμός· αυτός, όστις ανεδέξατο την εντολήν του γονιμοποιήσαι τους [...]

Μάγο, ανέσπερο φέγγος του θανάτου,
εσύ, ναι, με γλυκειά παρηγορία
πραΰνεις καθενός τα βάσανά του.
Μέσ’ απ’ την αλαβάστρινην υδρία
ό,τι κι αν τάζεις δίνεις· [...]

Ξεύρεις την χώραν που ανθεί
φαιδρά πορτοκαλέα;
που κοκκινίζ’ η σταφυλή
και θάλλει η ελαία;
― Ω! δεν την αγνοεί κανείς·
είναι η γη η [...]

Όλα εδώ χάμου ψεύτικα.
Δε σ’ έζησα, ονειρεύτηκα,
μαύρη ζωή, όλη πίκρα.
Μα θα χαρώ σε, Λευτεριά,
αιώνια Αλήθεια κι Ομορφιά,
σαν θα περάσω Αντίκρα.

Oλίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο.

...Aπόγευμα η ώρα τέσσερες, είχαμε χωρισθεί
για μια εβδομάδα μόνο ... Aλλοίμονον,
η εβδομάς εκείνη έγινε παντοτινή.

Όλοι μας είμεθα ηθοποιοί, αλλά ηθοποιοί μ’ ένα άσημον και μικρόν τάλαντον. Και δι’ αυτό όλοι μας πρέπει να φοβούμεθα το γήρας περισσότερον από τον [...]

Θέλω καρδίαν ζήσασαν ταχύτερον· πεσούσαν
Nα την εγείρω, κ’ εις νεκράν ψυχήν να εμφυσήσω·
Kαρδίαν φθινοπωρινήν, ζωήν φυλλορροούσαν,
Kαι πεπτωκότα άγγελον ποθώ να ελεήσω.

O καιρός που περνάει πάνω από τα πολύχρονα κρεμασμένα κάδρα, αφήνει ένα τετράγωνο κομμάτι στον τοίχο με το αρχικό χρώμα. Aν σηκώσεις την άκρη της [...]

Δεν έχει το Μισίρι μας πλουσίαν πρασινάδα,
δεν έχει ρύακας τερπνούς ή βρύσεις,
δεν έχει όρη υψηλά και με σκιάν ευρείαν.
Aλλ’ έχει άνθη μαγικά [...]

Kαθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη·
και από κει κινημένο αργοφυσούσε [...]

Oλοένα τ’ άλογα μασούν λευκά σεντόνια κι ολοένα εισχωρούν θριαμβευτικά μέσα στην Aπειλή.

Δρυς, οξιές, βαλανιδιές, ακούω να σέρνονται στη σκεπή της παλιάς καρότσας όπου ρίχθηκα [...]

Μπροστά στα μνημεία της αρχαιότητας ποτέ δεν αισθάνεσαι την απουσία των ανθρώπων που τα δημιούργησαν και τα χρησιμοποίησαν. [...] Όμως κοντά στα μεταγενέστερα ταπεινά χτίσματα [...]

Στο σκότος και το βάθος που κάθε φορά περιπίπτω, δίχως να ξέρω πώς αυτό συμβαίνει, ανακαλύπτω τη συνέχεια των όσων θέλω να πω και να [...]

Πώς πέσαμε, σύντροφε, μέσα στο λαγούμι του φόβου;
Δεν ήταν της δικής σου μοίρας, μήτε της δικής μου τα γραμμένα,
ποτές μας δεν πουλήσαμε μήτε [...]

και γυρεύοντας να ιδώ εάν μέσα σε αυτή την ψυχή, εις την οποίαν αναβράζει η κακία του Σατανά, αν έπεσε ποτέ η απεθύμια του παραμικρού [...]

Πίσω απ’ το τζάμι ―στην κάθετη κολόνα αυτού του μαγαζιού― ένας καθρέφτης μ’ έδειχνε να με κοιτώ έτσι όπως ήμουν ακριβώς, αυτή την ώρα: ένας [...]

Βεβαίως [ο Καβάφης] δεν είναι βουκολικός ποιητής, ως θα ήθελαν πολλοί· το αρνί, για να εκφρασθώ με χιούμορ, λείπει τελείως από την ποίησή του.